Vandaag is het 40 jaar geleden dat mijn vader, Cyriel van den Berghe, overleed. En daar wil ik graag een blog aan wijden want uiteindelijk ben ik op gaan treden door hem. En ik niet alleen; voor mij kozen al mijn broers en zuster al beroepsmatig voor de muziek.

In 1918 geboren en opgegroeid als zoon van een aannemer begon mijn vader in de bouw als timmerman. Maar tijdens de oorlog, mijn ouders hadden toen al 3 zonen, leerde hij een accordeonist kennen. Deze wist daar goed geld mee te verdienen en dat inspireerde mijn vader om ook een accordeon te kopen. Hij oefende wat liedjes en ging er al snel mee langs de deuren. Mijn moeder, mét centenbakje, vergezelde hem…

Al snel werd de accordeon om mijn broer Harrie zijn schouders gehangen. Hij kocht zelf een drumstel, werd orkestleider en nam zijn oudste zonen mee het podium op. Van jongs af aan kregen alle kinderen muziekles en toen de 2e generatie kinderen oud genoeg werd, waren zij aan de beurt. Want tegenspraak werd niet geduld; vanaf het moment dat de kinderen hun eigen mening uitspraken kon hij daar absoluut niet mee omgaan. En konden ze vertrekken..

Mijn vader, hij was geen geweldige muzikant maar verkopen kon hij zichzelf als de beste! Hij ging regelmatig op werk uit, gaf dan een rondje en ging met het contract naar huis. Het familie orkest speelde zeker op 40 kermissen per jaar! En in die tijd stond je daar nog op alle dagen én van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat! Als ik met hem mee mocht vroeg iedereen; mag je met je opa mee meisje? Dan antwoordde ik steevast; dat ís mijn opa niet, dat is ons Pap!

Alle kinderen hebben hun eigen herinneringen aan onze vader. En alleen al gezien het leeftijdsverschil is dat niet raar natuurlijk…Daarbij hebben we allemaal onze eigen persoonlijke ervaringen. Maar het beeld van de sigaar in zijn mond, terwijl hij pontificaal achter zijn drumstel zit, staat op ieders’ netvlies. En over een ding mogen we het allemaal eens zijn; wat heeft onze familie toch veel mensen vermaakt in al die jaren! Door hem.

Ondertussen is helaas meer dan de helft van ons gezin overleden. Daarom koester ik deze foto, de enige waar iedereen op staat. Ik zit tussen mijn vader en oudste broer met hun sigaren in. Linksachter staat onze Harrie, nu 81 en nog altijd optredend. Daarnaast mijn zus Yvonne die dat ook nog steeds doet en naast haar staat Cyriel. Deze stemt momenteel voornamelijk piano’s maar is nog alom bekend van de CeeBeeBand, waarmee hij en Martien doorgingen na het familieorkest.

Ons pap; ik zou nog veel meer over hem kunnen schrijven en mijn broers en zus zeker wel een heel boek! Maar deze blog is vooral omdat ik dankbaar ben. Dat ik juist op deze bijzondere dag 2 optredens mag verzorgen vind ik heel speciaal! Vandaag gedenk ik dus mijn vader want 40 jaar missen is echt wel lang…Maar ook mijn moeder en mijn muzikale broers Martien, Frans en Albert die er al zolang niet meer zijn; ze reizen altijd met mij mee…♥