Ik laat mijn publiek graag bewegen. Tappend met de hand of voet, zittend op een stoel of dansend over de vloer; het maakt niet uit, alles is goed. Maar het kan nog subtieler, namelijk op gevoelsniveau.

Ik zit naast Bep tijdens een vakantieoptreden. Ik vind Bep een prachtige vrouw. Ze heeft Parkinson en woont in een fijn verpleeghuis waarvoor ik regelmatig op mag treden. Ze vertelt dat ze thuis een vriend heeft, dat deze een stuk jonger is dan haar en dat hij haar elke dag opzoekt. Ik zeg ‘dat doe je goed Bep!’

Een paar maanden later verzorg ik een zomer optreden bij Bep thuis. Heerlijk zit ze te genieten want Bep houdt van mijn muzikale aandacht. Ondertussen komt haar vriend op bezoek. Bep vertelt dat hij niet graag geassocieerd wil worden met een verpleeghuis en daarom eigenlijk liever niet bij optredens aanwezig is… Maar zegt ze; dat moet hij dan maar zelf weten; ík blijf zitten want ik word hier blij en vrolijk van… Nu betrek ik graag iedereen tijdens mijn optredens dus ook de vriend en zie hem steeds meer ontspannen en genieten. En ik ben zo blij voor Bep. En voor haar vriend. Én voor mijzelf. Omdat we door deze subtiele beweging in verbinding zijn gekomen met elkaar!